Dr M. Chęciek podaje, że „jąkanie to komunikatywne zaburzenie płynności mówienia o podłożu wieloczynnikowym, któremu towarzyszą zakłócenia fizjologiczne, psychologiczne, językowe i socjologiczne, a przejawia się skurczami mięśni oddechowych, fonacyjnych niepłynność artykulacyjnych, wywołujących kloniczne i toniczne blokowanie jednostek mowy oraz dysfunkcjami objawów pozajęzykowych pod postacią m.in. stanów logofobicznych i współruchów mięśniowych.”

Jąkanie może mieć charakter:
- kloniczny (pierwsze stadium; konwulsyjne powtarzanie sylab, najczęściej nagłosowych),
- toniczny (drugie stadium; wybuchowe wypowiadanie wyrazów lub przedłużanie spółgłoski albo samogłoski nagłosowej),
- kloniczno-toniczny (trzecie stadium; powtarzanie sylab, wydłużanie artykulacji głosek nagłosowych, zakłócznia tempa mowy; występują współruchy).

Proces diagnozowania osoby jąkającej się obejmuje obserwację, wywiad i badanie testowe.

W terapii jąkania stosuje się szereg technik relaksacyjnych, oddechowych, emisyjnych, technikę przedłużonego mówienia, delikatnego startu mowy. Wskazane jest w początkowym etapie terapii stosowanie echokorektora. Najlepszą formą terapii dla osób jąkających się są zajęcia grupowe.

Rozwojowa niepłynność mówienia ma miejsce w okresie rozwoju mowy dziecka i ma charakter specyficznych trudności w opanowaniu systemu językowego. Niepłynność taka ma charakter semantyczny lub syntaktyczny. Dziecko nie jest świadome nieprawidłowości w mowie, a więc nie występuje u niego logofobia. Jednak jeśli niepłynność w mowie jest duża istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia jąkania.

--------------------------------------------------------------------------------

Źródło:
1) dr M. Chęciek Jąkanie. Diagnoza – terapia – program. Kraków, 2007.
2) Wykład M. Michalik UP Kraków 2010